Danas se navršava dvanaest godina od smrti Nedžada Ibrišimovića, jednog od najvećih bosanskohercegovačkih književnika, slikara i publiciste.
Ibrišimović je preselio na današnji dan 2011. godine, a bio je dobitnik brojnih nagrada, poput Šestoaprilske nagrade Grada Sarajeva, nagrade Društva pisaca, Bošnjačke zajednice “Preporod”, nagrade “Hasan Kaimija”… Za djelo “Vječnik”, koje je izašlo 2005. godine, Društvo pisaca Bosne i Hercegovine kandidovalo je Ibrišimovića za Nobelovu nagradu.
Nedžad Ibrišimović je bio bosanskohercegovački književnik. U trećoj godini je ostao bez oca i s majkom odlazi u Žepče gdje završava osnovnu školu. Nakon jednogodišnjeg pohađanja tehničke škole u Zenici, 1957. godine prelazi u Sarajevo i pohađa srednju školu za primjenjene umjetnosti, odsjek vajarstvo i završava je 1961. godine. Nakon godinu dana nastavničkog rada u Žepču, upisuje studij filozofije u Sarajevu i diplomira 1977. godine.
U toku agresije na BiH direktno se uključio u odbranu zemlje. Na Dobrinji je organizovao KZB “Preporod” koji je radio i u doba blokade tog dijela Sarajeva.
Bio je i član Udruženja likovnih umjetnika BiH od 1982. godine. Od 1982. do 2000. imao je deset samostalnih izložbi. Bio je predsjednik Društva pisaca Bosne i Hercegovine, od 1993. do 2001. godine, a od 1995. do 1998. glavni i odgovorni urednik časopisa za književnost “Život”. Prevođen je na češki, turski, albanski, engleski, francuski, španski, njemački i italijanski jezik.
Njegov roman “Vječnik” iz 2005. godine je oborio sve rekorde u izdavačkoj kući “Svjetlost” iz Sarajeva, uključujući i Selimovićev “Derviš i smrt”. U januaru 2009. godine u izdanju IKD “Šahinpašić” objavljeno je osmo izdanje “Vječnika”.
Pored knjiga koje je pisao, Nedžad Ibrišimović stvarao je nevjerovatne skulpture. Tehnikom koja nigdje u svijetu nije primjenjivana i inspirisan sjenama, Ibrišimović je kroz svoja djela bio sve ono što poručuje u knjizi. Dosljedan sebi, onome što jeste, a opet otvoren prema svima. Njegove skulpture su ono što je on, bez primjesa tuđeg i stranog.
