Muzika je neprikosnovena umjetnost. Njenu vrijednost je već prepoznavala i klasična grčka civilizacija pošto ona neposredno utiče na ljudski duh. Poznato je da Platon odbacuje umjetnost, ali u svojoj “Državi” čak kaže: “Što imamo bolju muziku, imaćemo bolju i državu “. Stavljajući ovu rečenicu u kontekst sadašnjosti, shvatamo da i nije daleko od istine.
Danas, trivilizacija društva u 21. stoljeću nije zaobišla ni muziku, ne samo nju nego i umjetnost uopće. Živimo u vremenu u kojem je najbitniji publicitet i slava, težnja k tome ne bira sredstva da se stigne do cilja. Nedostatkom kvalitetnih pjesama, akcent se s akustičnog prebacuje na vizuelni sadržaj, pružajući publici ako nista barem vizuelno zadovoljstvo. Ali pogledajmo samo preglede na youtube, publika baš to i traži, što je bolji vizuelni sadržaj, veća je preglednost. Tržište je zakon ponude i potražnje. Ono što publika traži to im se i nudi.
Muzika je danas kao i sve ostalo postala samo proizvod, a dobra prodaja jedino mjerilo njene kvalitete. Kvalitet pjesme, glas pjevača, ono što bi trebalo biti osnova ujedno i minimum kriterijuma ostaje zasjenjeno.
Jedna stara poslovica kaže: “Muzika počinje tamo gdje su riječi nemoćne.” Danas bi to glasilo: “Vizuelno započinje tamo gdje je muzika nemoćna”.
