“Osjećamo obavezu i dužnost da saopštimo da su jedinice u sastavu Prvog korpusa ostale bez svoja dva saborca i druga: majora Hašima Spahića i kapetana Šemse Baručije. Ova dvojica starješina ostavili su svoje živote na mjestu gdje se u ovome trenutku vodi presudna bitka za Bosnu i Hercegovinu – na Čemerskoj planini. Plato Čemerske planine je jedan od sinonima za slobodnu i nedjeljivu Bosnu i stoga je razumljiva upornost neprijatelja i silina kojom pokušava da ovaj dio slobodne teritorije uzme u svoje ruke. Nekoliko desetina hiljada projektila i streljiva, te stotine mrtvih četnika dokazuju da agresor ne odustaje lako od zadatog mu cilja. Nažalost, cijena i značaj mjesta kao što su Čemerska planina i Crnojevačka visoravan plaćaju se i životima starješina i patriota kakvi su bili major Hašim Spahić i kapetan Šemso Baručija. Ovi su oficiri do kraja dijelili sudbinu boraca sa prve linije. Zato im dugujemo mnogo više od sjećanja i zahvalnosti”, stajalo je u izvještaju Informativne službe 1. korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine od dana 16. oktobra 1994. godine.
Major Hašim Spahić je bio komandant Operativne grupe 3, 1. korpusa ARBiH, kada je 11. oktobra 1994. godine poginuo na Crnojevačkoj visoravni, na Moševačkom brdu. U trenutku pogibije Spahić je bio najpoziciraniji čovjek u ARBiH koji je dao život za domovinu. Iako je bio po činu major poginuo je u neposrednoj blizini linija ARBiH i Vojske Republike Srpske gdje su vođene bliske borbe prsa u prsa. Srpska vojska je u velikoj oktobarskoj ofanzivi na Nišićku visoravan potisnula pripadnike ARBiH sa Moševićkog brda i Spahić je pokušao vratiti izgubljene položaje na ovoj važnoj koti. Ipak, taj trenutak nije doživio. Ali pogibija komandanta Operativne grupe 3 je prema riječima tadašnjeg komandanta 126. brdske brigade Mehmeda Mešetovića, toliko “ponijela” borce ARBiH da je Moševićko brdo oslobođeno nakon teških borci, četiri dana kasnije.
O Hašimu Spahiću se danas malo zna i pored činjenice da je u toku agresije bio jedan od ključnih ljudi za odbranu slobodnih ilijaških teritorija, Breze, Vareša, Olova itd. Saborci ga uz svu hrabrost opisuju kao veoma sposobnog, ali izuzetno skromnog čovjeka. Kao komandant u više je navrata neposredno, sa puško, učestvovao u bitkama. Tako je ostala zapamćena bitka koja je vođena 21. januara 1993. godine za Kotu 996, odnosno Nabožić. Tada je Spahić, koji je tada bio komandant Opštinskog štaba Ilijaš učestvovao u bici kao običan borac, a bitka je bila prsa u prsa. Njegov ratni put, sa puškom u ruci i sposobnost komandovanja na terenu, brzo je prepoznat pa je i Spahić veoma brzo napredovao i došao do mjesta komandanta Operativne grupe.
U avgustu 1993. godine Hašim Spahić je predvodio borce Ilijaša i okolnim mjesta u uspješnoj kontraofanzivi na Nišićku visoravan. “Oslobodili smo mnogo sela, zaselaka, brda i kota. A najvažnije je što smo oslobodili bastione četništva: sela Brgule, Okruglicu, Šikulje. Oslobodili smo oko 40 km2 i ušli u dubinu i do sedam kilometara”, navodi Spahić u jednom svoj izvještaju. U izvještaju pod podnaslovom “zaplijenjeno naoružanje”, navodi čak 103 stavke, uz akcenat da se tim naoružanjem “mogla naoružati jedna brigada”. Dana 12. avgusta 1993. godine srpska vojska je napala prostor na Moševićkom brdu, pješadijom, artiljerijom te tenkovima. Napad je krenuo u jutarnjim satima i u toku dana pripadnici ARBiH su pretrpjeli četiri teška napada, ali je svaki odbijen.
“Četnici nas danima gađaju haubičkim i tenkovskim granatama. I to iz zone isključenja od 20 kilometara. Gađaju nas na položajima Ravnog Nebožića, Medojevića, Motke, Ljubine, Srednjeg, a sve su to položaji u krugu isključenja od 20 kilometara. Ulagali smo protest UNPROFOR-u, ali uzalud. Posmatrači UN-a ne mogu čak ni doći do tih četničkih položaja. Odavde, sa osmatračnice, mogu jasno vidjeti tu četničku artiljeriju tamo gdje ne bi smjela da bude, vide i kako dejstvuje. Vjerovatno šalju izvještaje pretpostavljenoj komandi, ali do sada od toga nema koristi (…) Krenuli su i sa osam tenkova iz Semizovca koji su bili dobro maskirani i koji su se sakrili od UNPROFOR-aca, ili su ih oteli od njih, ako su se tenkovi nalazili pod kontrolom plavaca. U svakom slučaju, mi smo spremni da ih dočekamo”, izjavio je Spahić u ratnom izvještaju.
Spahić je učestvovao i kao komandant jednog pravca prilikom oslobođenja grada Vareša, tokom borbi sa HVO. Naime, 23. oktobra 1993. godine pripadnici HVO-a počinili su težak zločin u Stupnom Dolu. Spahić je tada bio na mjestu načelnika Štaba Operativne grupe Istok i nalazio se na Budeželjinama, u Opštinskom štabu u Varešu. Saznavši za zločin odmah je poduzeo hitne mjere sa ciljem spašavanja stanovnika druga dva sela koja su se nalazila u okruženju: Mijakovića i Dragovića. Sela su ubrzo deblokirana, a nakon što je oslobođen Vareš u zaplijenjenoj dokumentaciji HVO-a nađeni su dokumenti iz kojih se saznalo da je i mještanima navedena dva sela bila spremana ista sudbina. “Operacija oslobađanja Vareša dobro je isplanirana i izvele su je združene snage naše armije. Prvo smo oslobodili Liješnicu i Kopjare, pa diverzantskim akcijama ovladali Perunom i Karahasanom. Time smo stvorili povoljne uslove da 4. novembra 1993. godine uđemo u Vareš”, navodi Spahić.
Hašim Spahić je rođen 1957. godine u selu Popovići, općina Ilijaš, a završio je i Fakultet opštenarodne odbrane. Prema svjedočenju najbližih saboraca od priključenja u ARBiH pa sve do pogibije samo je tri puta stigao obići svoju porodicu: suprugu Minku i kćerke Lejlu i Nejru. Pored njega u ARBiH je bio i njegov brat, ali i sestra. Želja njegovih boraca je bila da 126. brigada promijeni naziv u brigada “Hašim Spahić”. Posthumno mu je 1995. godine dodijeljen “Zlatni ljiljan”. Danas jedna osnovna škola u Ilijašu nosi ime po njemu, kao i jedna od ulica. Prema riječima njegovog saborca Mehmeda Mešetovića Spahić je imao takvu sahranu da je Ilijaš i okolina do tada nisu zapamtili. “Hiljade ljudi je bilo i svi su plakali. Jer, on je bio oličenje poštenja i hrabrosti”.
bosnae.info
